5 ποιήματα που πρέπει έστω και μία φορά στη ζωή σου να έχεις διαβάσει
Αφού βιβλίο δεν ανοιγείς σου δίνουμε 5 ποιήματα που αξίζει να έχεις διαβάσει έστω και μία φορά στη ζωή σου. Τώρα είναι η ευκαιρία, όταν λήξει η καραντίνα θα είσαι για καφέ. Ξεκινάμεεε...
Τόμας Σ. Έλιοτ - Τι είπε ο κεραυνός (απόσπασμα)
Ποιός είναι ο τρίτος που περπατεί πάντα στο πλάι σου; Όταν μετρώ, είμαι μονάχα εγώ και εσύ και συ μαζί μου Μα όταν κοιτάζω εμπρός τον άσπρο δρόμο Υπάρχει πάντα κάποιος που περπατεί στο πλάι σου Γλιστρώντας τυλιγμένος σε καστανό μανδύα, κουκουλωμένος Αν είναι άντρας αν είναι γυναίκα δεν το ξέρω – Μ’ αυτός εκεί ποιος είναι απ’ τ’ άλλο πλάι σου;
(απόσπασμα από το κομμάτι «Τι είπε ο Κεραυνός» του έργου « Η Έρημη Χώρα» – μετάφραση Γιώργος Σεφέρης )
Μιχάλης Γκανάς - Προσωπικό
Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή δεν αξίζει τον κόπο.
Επειδή σ´ αγάπησα και σ´ αγαπώ ακόμη
κι ας μην είναι όπως παλιά, δε θα πει πως πέθανε η αγάπη, κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει.
Επειδή περνάς δύσκολες μέρες σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας, δε θα πει πως δεν έχουμε μοίρα στον ήλιο, έχουμε τη δική μας μοίρα.
Επειδή πότε είσαι άνθρωπος και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας ψωμάκια μικρά της αποδημίας κι ελπίζουνε τα παιδιά μας σε καλύτερες μέρες.
Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου, μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ, αν αλλάζαμε θα ´μαστε πάλι δύο άγνωστοι και θ´ αρχίζαμε απ´ το άλφα.
Τώρα ξέρουμε πού πονάς πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση, διακοπή αίματος και κρυώνουν τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό να φορτίσει πάλι τα μέλη
με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό.
Επειδή είναι δύσκολο ν´ αγαπάς και δυσκολότερο ν´ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη, κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές
και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά και καμένα, θέλοντας ο καθένας να ´ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο και πηγή, κατά τις περιστάσεις
ή και όλα μαζί στην ανάγκη, δε θα πει πως εγώ δε μπορώ να γίνω κάτι απ´ όλα αυτά ή και όλα μαζί, κι αν είναι να περάσω μια ζωή στη σκλαβιά -έτσι κι αλλιώς- ας είμαι λέω σκλάβος της αγάπης. Γυάλινα Γιάννενα, Εκδόσεις Καστανιώτη
Κωνσταντίνος Κ. Καβάφης - Ιθάκη
Σα βγεις στον πηγαιμό για την Ιθάκη,
να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος
γεμάτος περιπέτειες, γεμάτος γνώσεις.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι,
τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Να εύχεσαι να 'ναι μακρύς ο δρόμος.
Πολλά τα καλοκαιρινά πρωιά να είναι
που με τι ευχαρίστηση, με τι χαρά
θα μπαίνεις σε λιμένας πρωτοϊδωμένους·
να σταματήσεις σ' εμπορεία Φοινικικά,
και τες καλές πραγμάτειες ν' αποκτήσεις,
σεντέφια και κοράλλια, κεχριμπάρια κι έβενους,
όσο μπορείς πιο άφθονα ηδονικά μυρωδικά·
σε πόλεις Αιγυπτιακές πολλές να πας,
να μάθεις και να μάθεις απ' τους σπουδασμένους.
Πάντα στον νου σου να 'χεις την Ιθάκη.
Αλλά μη βιάζεις το ταξίδι διόλου.
Καλύτερα χρόνια πολλά να διαρκέσει·
και γέρος πια ν' αράξεις στο νησί,
πλούσιος με όσα κέρδισες στον δρόμο,
μη προσδοκώντας πλούτη να σε δώσει η Ιθάκη.
Η Ιθάκη σ' έδωσε τ' ωραίο ταξίδι.
Χωρίς αυτήν δεν θα 'βγαινες στον δρόμο.
Άλλα δεν έχει να σε δώσει πια.
Κι αν πτωχική την βρεις, η Ιθάκη δεν σε γέλασε.
Έτσι σοφός που έγινες, με τόση πείρα,
ήδη θα το κατάλαβες οι Ιθάκες τι σημαίνουν.
Νίκος Εγγονόπουλος - Σονέτο μάλλον απαισιόδοξο
«Το γυμνασμένο μάτι του τραμπούκου να διέκρινε άραγε των ροδόδεντρων την αρμονία; Όχι – όχι – μιαν απέραντη ηθικολογία δε θα βοηθήσει να κάνουμε καλλίτερο τον κόσμο
Να ελπίζεις – να ελπίζεις πάντα – πως ανάμεσα εις τους ανθρώπους – που τους ρημάζει η τρομερή «ευκολία» – θα συναντήσεις απαλές ψυχές με τρόπους που τους διέπει καλοσύνη – πόθος ευγένειας – ηρεμία ίσως όχι πολλές – ίσως να `σαι άτυχος: καμία – τότες εσύ προσπάθησε να γενείς καλλίτερος εις τρόπον ώστε να έρθει κάποια σχετική ισορροπία
Άσε τους γύρωθέ σου να βουρλίζονται πως κάνουν κάτι σύ σκέψου – τώρα πια – με τι γλυκιά γαλήνη προσμένεις να `ρθ’ η ώρα να ξαπλώσεις στο παρήγορο του θανάτου κρεβάτι.»
Νίκος Καββαδίας - Το Πούσι
Ἔπεσε τὸ πούσι ἀποβραδὶς -τὸ καραβοφάναρο χαμένο- κ᾿ ἔφτασες χωρὶς νὰ σὲ προσμένω μὲς στὴν τιμονιέρα νὰ μὲ δεῖς.
Κάτασπρα φορᾶς κ᾿ ἔχεις βραχεῖ, πλέκω σαλαμάστρα τὰ μαλλιά σου. Κάτου στὰ νερὰ τοῦ Port Pegassu
βρέχει πάντα τέτοιαν ἐποχή.
Μᾶς παραμονεύει ὁ θερμαστὴς μὲ τὰ δυό του πόδια στὶς καδένες. Μὴν κοιτᾶς ποτέ σου τὶς ἀντένες μὲ τὴν τρικυμία· θὰ ζαλιστεῖς.
Βλαστημᾶ ὁ λοστρόμος τὸν καιρὸ κ᾿ εἶν᾿ ἀλάργα τόσο ἡ Τοκοπίλλα. Ἀπὸ νὰ φοβᾶμαι καὶ νὰ καρτερῶ κάλλιο περισκόπιο καὶ τορπίλλα.
Φύγε! Ἐσὲ σοῦ πρέπει στέρεα γῆ. Ἦρθες νὰ μὲ δεῖς κι ὅμως δὲ μ᾿ εἶδες ἔχω ἀπ᾿ τὰ μεσάνυχτα πνιγεῖ χίλια μίλια πέρ᾿ ἀπ᾿ τὶς Ἐβρίδες.