Covid-19: Ας μιλήσουμε για συναίσθημα
Το συναίσθημα αποτελεί μια συνειδητή εμπειρία. Γεφυρώνοντας νοητικές καταστάσεις, ψυχοσωματικές εκφράσεις και τις βιολογικές αντιδράσεις του σώματος. Το συναίσθημα αποτελεί μια βροντερή και βαθιά "αίσθηση". Τα συναισθήματα εν βρασμώ ώρας, επηρεάζουν τόσο εξωτερικές σωματικές εκφράσεις και κινήσεις, όσο και την ομαλή λειτουργία του οργανισμού μας.
Άλλα όσο κάποιο συναίσθημα ριζώνει, όλο και περισσότερο στην καθημερινότητα μας, υιοθετεί στάσεις, συμπεριφορές και αποκτάει φωνή στην διαμόρφωση του "εγώ". Αλλάζοντας μόνιμα, κύρια χαρακτηρίστηκα του εαυτού μας. Και η τωρινή κατάσταση, με την εξάπλωση πανδημίας, εξαπλώνει επίσης πολλά συναισθήματα.
Ένα από αυτά απαντάει στο όνομα "φόβος". Φόβος, ένα βασικό έντονο συναίσθημα, που δημιουργείται κατά την συνειδητοποίηση μιας πραγματικής ή πλασματικής απειλής.
Το μοχθηρό, ίσως, αυτό συναίσθημα, λόγω της απειλής που χτυπάει την πόρτα του καθένα, έχει ξεκινήσει να ριζώνει στην πραγματικότητα μας. Αποκτώντας έτσι δικαιώματα στην διαμόρφωση της καθημερινότητας μας. Ένας από τους καθοριστικότερους παράγοντες για την εξέλιξη του "εγώ", είναι οι ανθρώπινες αλληλεπιδράσεις. Οι ανθρώπινες σχέσεις, και οι συμπεριφορές απέναντι στους συνανθρώπους, ορίζουν "εμάς".
Και ας συλλογιστούμε το πόσο έχουμε αλλάξει. Δειλά κινούμαστε, δειλά χαιρετάμε κόσμο, δειλά χαμογελάμε. Η επικοινωνία έχει γίνει σπάνιο αγαθό, και όλοι κάνουμε κινήσεις αυστηρές και περιορισμένες. Και ας μην παρεξηγηθώ, δικαιολογώ κάθε απόσταση και αποφυγή μη απαραίτητης σωματικής επαφής, αυτή η στάση έξαλλου, οδηγεί στην ομαλή ροή των πραγμάτων. Αλλά μερικές φορές, συμπεριφερόμαστε λες και ο "ιός" αυτός, μεταδίδεται με τις λέξεις, τον φιλικό τόνο και την γλυκιά χροιά στην φωνή μας. Όποτε ας πάρουμε μια ανάσα, και ας επιστρέψουμε στην φιλική αυτή φιγούρα που μας χαρακτηρίζει.
Ο Covid-19 όμως, έχει σπείρει και μερικά συναισθήματα και δόσεις "μελαγχολίας". Η μελαγχολία χαρακτηρίζεται ως μια έντονη διαταραχή διάθεσης, και παραλληλίζεται με χαμηλά επίπεδα ενθουσιασμού και προθυμίας για δραστηριότητα.
Πράγμα καθόλου παράλογο, βασιζόμενοι στην αυξημένη αβεβαιότητα για την ροή των πραγμάτων. Η αγχώδης και γεμάτη έντονους ρυθμούς, ρουτίνα μας -που τόσο αγαπάμε-, έχει αντικατασταθεί από μια μεγάλη "στάση". Χωρίς να μπορούμε να βάλουμε, όρια και ημερομηνία λήξης σε αυτή την "στάση". Και έτσι εμείς, χαμένοι μέσα σε αυτό το άπειρο ελεύθερο χρόνο, βρισκόμαστε μπροστά σε ένα τοίχο. Ανίκανοι να πάρουμε την κατάστασή στα χέρια μας, και να γεμίσουμε με πολύχρωμους δημιουργικούς τόνους, την ήμερα μας.
Μέσα λοιπόν στην άγνοια για το αύριο. Επισκιάζουμε με "γκρίζους ουρανούς" και το αύριο. Και βάζουμε τα πάντα μέσα σε μικρά κουτάκια πατώντας την "παύση". Όρια στην αυτοβελτίωση μας. Όρια στον έρωτα. Όρια στα όνειρα. Βυθίζοντας έτσι τον εαυτό μας, σε μια άβυσσο μελαγχολίας. Και αφήνοντας με αυτόν το τρόπο, όλο αυτόν τον χρόνο να περάσει χωρίς να μας αγγίξει συνειδητά.
Ας δώσουμε λοιπόν, ένα τέλος σε αυτό το συναίσθημα, που σαν "μικρό ζιζάνιο", έχει καταλάβει τον ενθουσιασμό μας. Και ας βάλουμε ένα πρόγραμμα στην καθημερινότητα μας. Ένα πιο δημιουργικό με άπειρες ώρες συζήτησης με τον εαυτό μας, πρόγραμμα. Και ας υιοθετήσουμε την στάση του ότι η αισιοδοξία και ο ενθουσιασμός καταπολέμα αυτό τον "ιό". Ας ξυπνήσουμε απολαμβάνοντας ένα αγαπημένο ρόφημα, ας χορέψουμε σε μια ωραία μελωδία, ας γελάσουμε σε μια καλή κωμωδία, ας γεμίσουμε λίγο εμάς.
Ευελπιστώ συντόμως, να γυρίσουμε στην τόσο πολύ αγαπημένη μας, ζωή. Αυτή η πρωτόγνωρη για εμάς κατάσταση, όταν φτάσει στο τέλος της, θα έχει χαράξει την ανθρωπότητα με πολλά στίγματα. Ας μην της επιστρέψουμε να έχει σπείρει αυτά τα τόσο αρνητικά συναισθήματα βαθιά στην ζωή μας. Ωθώντας μας, στην υιοθέτηση νέων διαφορετικών μονίμων στάσεων ζωής. Οι ημέρες κυλάνε και η στάση μας, αποτελεί κομβικό παράγοντα στην καταπολέμηση του "ιού". Μαζί λοιπόν με την ύφεση του "ιού” ας ξεριζώσουμε και όλα τα αρνητικά συναισθήματα που μας έχει γεννήσει ο φόβος και η μελαγχολία για την αβεβαιότητα του αύριο.
Πηγή φωτό: Instagram