H μελωδία της καταστροφής.
Είναι ο έρωτας,
η ζωή της καταστροφής.
Είναι το μαζί,
μελωδία μελαγχολική.
Μάτια μεγάλα καστανά,
γεμάτα σταγόνες μαχαιριά.
Χείλη κόκκινα σκασμένα,
σαν ελπίδα χαμένα.
Η μελωδία της ζωής,
μικρή αφύπνιση της καταστροφής.
Σύμμαχος του χαμού,
και φίλος του φυγεμού.
Και πως το “γραφτό”,
έφτασε όνειρο “παρανοϊκό” ;
Και πως το “ιδανικό”,
έγινε έτσι “καταστροφικό”;
Γιατί σαν ήρθε το τέλος,
σαν του έρωτα ο φόνος.
Σαν να άδειασα,
σαν να μίσησα.
Γιατί έτσι είναι η αγάπη,
μελωδία χαμένη.
Σαν την νιώσεις,
σαν χάθηκες.
Σαν το πιστέψεις,
είναι αργά.
Σαν το αγγίξεις,
είναι ψέμα.
Και σαν σε αγάπησα,
και σαν σε ένιωσα.
Και ίσως υπήρξαμε,
και ίσως αγγίξαμε.
Αλλά τραβήξαμε αλλού,
την τύχη του τροχού.
Και σαν φυλαχτό,
εγώ θα σε κρατώ.
Και μια τελευταία ευχή,
να είσαι πάντα εσύ!
Όπως την γη, θα περπατούσα όλη,
για ένα σου φιλί.
Την αυλαία θα ρίξω,
χωρίς εσένα μοναχή.
Και θα φωνάζω,
πως υπήρξες η αρχή.
Και παθός και ζωή,
και τέλος και αρχή.
Ήσουν η δική μου,
μελωδία της καταστροφής.