Οι πράξεις μας, εμείς.
Γεννιόμαστε άδειοι. Άδειοι από αναμνήσεις, άδειοι από εμπειρίες. Άδειοι ακόμα και από αισθήσεις. Άραγε η λέξη συναίσθημα, να είναι κάτι βιώσιμο για ένα έμβρυο; Άραγε να βιώνουμε συναισθήματα πριν, κατά ή μετά την γέννηση μας; Σίγουρα από την πρώτη στιγμή, που εισχωρούμε στην ζωή, εισχωρούμε και σε αυτό το κάτι, που απαντάει στην λέξη συναίσθηση. Και η λογική πότε αφυπνίζει το σώμα μας; Ίσως από την πρώτη φόρα που έρθουμε αντιμέτωποι με την λέξη ανάγκη. Και αυτές οι δύο αρετές, πότε άραγε ξεκινάνε να συγχρονίζονται; Πότε γίνονται, τέλος πάντων ένα;
Έστω πως τα πινέλα της ζωής μας, είναι οι "δούλοι" της λογικής. Και χωρίς αυτά, παραμένουμε στάσιμοι μπροστά από ένα λευκό καμβά, ανίκανοι να τον γεμίσουμε χρώμα. Από την άλλη κάθε χρώμα, είναι ένα συναίσθημα. Που δίνει ζωή και μορφή στο καμβά μας. Αυτά τα δυο μοναχά τους, άχρηστα. Άλλα μαζί, μας γεμίζουν, μας μεγαλώνουν, μας δίνουν εμπειρίες. Μας καθορίζουν, και γραφούν μια μελωδία, την μελωδία της ζωής.
Από την φύση μας, ίσως τείνουμε στην αταξία, στο απολυτό χάος. Και έτσι βίαια, μέσα σε μια παλίρροια συναισθημάτων, πετάξαμε δίχως σκέψη, δίχως λογική, τα χρώματα μας στον καμβά. Δημιουργώντας έντονες χρωματικές στάσεις. Από αυτές που δεν μπορείς να καλύψεις όσο και αν προσπαθήσεις. Και έτσι μέσα σε ένα ταξίδι με οδηγό το συναίσθημα, βρεθήκαμε ναυαγοσώστες σε μια μόνιμη οδυνηρή στάση. Με τα πινέλα μας, στο πάτωμα, να μας κοιτάζουν γεμάτα απορίες.
Στον αντίποδα, ίσως βρεθήκαμε εραστές με την τάξη. Και παραμελήσαμε έτσι κάθε συναίσθημα μας. Βυθίζοντας τα πινέλα μας, με δύναμη στον καμβά μας. Προσπαθώντας να τον στιγματίσουμε, δημιουργώντας μια ανάμνηση. Αλλά το μόνο που καταφέραμε ήταν να δημιουργήσουμε μικρές σχισμές, με προορισμό την άβυσσο. Στιγματίζοντας έτσι τον εαυτό μας, σε μια μόνιμη παύση.
Βλέπετε, όταν ερχόμαστε αντιμέτωποι με τον καμβά μας. Είμαστε ελεύθεροι. Για το πώς θα πετάξουμε τα χρώματα μας, για το πώς θα κινήσουμε τα πινέλα μας. Είμαστε ελεύθεροι να πράξουμε με γνώμονα την λογική, το συναίσθημα, -και στην χρυσή τομή και την αρχή της αρμονίας- και τα δύο. Και έτσι σαν άγραφοι λευκοί πίνακες, ξεκινάμε να βουτάμε μέσα στον καμβά μας. Γεμίζοντας τον, δίνοντας μας ζωή. Και όσο μεγαλώνουμε, μαθαίνουμε πως καλώς η κακώς, αν μετανιώσαμε για κάποια χρεία, για κάποιο χρώμα, θα παραμείνει για πάντα εκεί, σαν ένα στίγμα.
Μόνιμα κατάδικοι, των πράξεων μας. Μόνιμα φυλακισμένοι στα χρώματα και τα στίγματα που αφήσαμε. Ότι και αν κάνουμε, όσο και αν προσπαθήσουμε, ευτυχώς η δυστυχώς δεν μπορούμε να κάψουμε μια μελωδία. Δεν μπορούμε να γυρίσουμε τον χρόνο πίσω. Δεν μπορούμε να ξανά ζωγραφίσουμε, παίζοντας καθετί σε ένα "restart".
Και θαρρώ μας πνίγει αυτή η επιθυμία. Όσο ήμαστε ενώπιοι των πράξεων μας. Τόσο βαθιές, τόσο χαοτικές, που ανατρέχουμε συνέχεια σε αυτές. Και το μόνο που καταφέρνουμε είναι να ρίχνουμε λευκό από πάνω. Προσπαθώντας με κάποιον τρόπο να απαλύνουμε το πόνο. Προσπαθώντας να ηρεμήσουμε και να διαγράψουμε κάθε "λάθος". Άλλα όσο προσπαθούμε να ξεχάσουμε, τόσο όλο και περισσότερο ξεπροβάλλουν μπροστά μας. Είναι αυτά τα λάθη που στιγματίζουν το "εγώ" μας. Αυτές οι πράξεις που γίνονται μόνιμος εφιάλτης.
Και το μόνο που επιζητούν είναι να τις δεχτείς. Να δεχτείς αυτές τις εκδοχές του εαυτού σου. Την ατέρμονη χειραγώγηση από το συναίσθημα. Την μόνιμη κυριαρχία της λογικής. Να αποδεχθείς και να αγαπήσεις, τις συνέπειες αυτές. Αυτών των τόσο “καταστροφικών” πράξεων σου. Μην ξεχνάς κάθε επιλογή σου, καλύτερη ή χειρότερη έδωσε μορφή στον καμβά σου, και ζωή σε εσένα. Και κάπως έτσι ήμαστε οι "άνθρωποι" του τώρα.
Οι πράξεις μας, και εμείς, ας έρθουμε αντιμέτωποι με αυτές. Και ας τις αγαπήσουμε.